جز تو کس با دل ما همدل و همراز نشد

گریه کردم که دلم باز شود باز نشد

خاطراتم همه در کوچه ی مان ماند که ماند

بر سرم سایه ی آن سرو گل ناز نشد

دردها داده به من گردش دوران اماااا

هیچ دردی چو غمت خانه برانداز نشد

خاطرت هست که آن قصه ی با هم بودن

چه شد این قصه به سر آمد و آغاز نشد

این همه قلب من از عشق شما دم می زد

خوار شد پیش همه وای سرافراز نشد

تازه دل داشت پریدن ز شما می آموخت

حیف کز لانه بیفتاد و به پرواز نشد

تو خودت بر سر این میز قضاوت بنشین

تا ببینی غم من از همه ممتاز نشد ؟

کوک می کرد فلک با غم خود ساز مرا

لحظه ای جان و دلم فارغ از این ساز نشد

بودی آگاه تو از آن همه احساس دلم

همگی ماند درون دل و ابراز نشد ...

(شهرام نصیری)